Czemu wracasz? To chyba nie jest łatwa praca?

Mimo że to bardzo ciężka kondycyjnie praca, dzień po wyborach chyba każdy ma poczucie, że nigdy więcej się na to nie zdobędzie, a jednak wróciłem i większość członków OKW wraca. Jest w tym sporo zasługi „święta demokracji”: idąc głosować, zawsze czułem, że to podniosły akt, chwila, gdy mam wpływ na najwyższe władze państwa, realizacja praw, o które walczyły całe pokolenia, m.in. moja Mama jako członkini NSZZ Solidarność od 1980 r. i potem szefowa zakładowej organizacji związkowej. Skoro zatem sam akt głosowania jest przyjemny, to naturalne, że chciałem go przedłużyć. A przedłużyć go da się tylko pracą w OKW, liczeniem głosów, otwieraniem urny. Tyle że praktyka jest jak zwykle mniej bajkowa, żmudna, męcząca, momentami irytująca, zwłaszcza gdy komisja liczebnie jest zbyt mała, lokal nieodpowiedni do wyborów w warunkach pandemii, a empatia wyborców w kolejce nie tak duża, jak bym się spodziewał.

Czy w tym roku, w związku z pandemią, dużo się zmieniło?

Praca w komisji zaczyna się zebraniem, podczas którego wybieramy przewodniczącą/ego i wiceprzewodniczącą/ego, ok. dwóch tygodni przed wyborami. Na dzień przed wyborami musimy się stawić w lokalu wyborczym odebrać spis wyborców, karty, urnę, przejąć lokal, przeliczyć wszystko. Jeśli jest możliwość podzielenia składu komisji na zmiany, część przychodzi do pracy o 6 rano w niedzielę, przerwa od 14 do 21 i wraca na liczenie, pozostali przychodzą na g. 13 i zostają do końca. Tak powinno to wyglądać, ale w tych wyborach niektórzy członkowie, a zwłaszcza przewodniczący nie mogli w ogóle zrobić sobie przerwy. Inni mogli sobie pozwolić na 3 godziny przerwy, bo kolejki były w niektórych lokalach tak długie.

Czemu w niektórych lokalach były takie długie kolejki, a w innych nie?

Pandemia spowodowała, że praca OKW jest jeszcze bardziej uciążliwa – przepisy mówią, że musimy mieć cały czas maseczki, na nich przyłbice, rękawiczki i siedzieć w oparach alkoholu wydobywającego się z płynu dezynfekcyjnego, mamy wietrzyć i dezynfekować lokal praktycznie co godzina, nie wpuszczać do lokalu zbyt dużej liczby osób – w naszym lokalu nie więcej niż 5 jednocześnie. W przyłbicach, pośród głośno mówiących ludzi, bardzo słabo słychać, co mówi do nas zamaskowany również wyborca, przez to mamy hałas. Nasza kolejka – ze względu na jedynie 7-osobową komisję i ponad 3300 osób uprawnionych do głosowania w obwodzie – wiła się przez cały pl. Grzybowski i niektórzy czekali na oddanie głosu ponad godzinę. Bardzo wiele osób z niepełnosprawnościami ruchowymi, ponad 80- lub 90-letnich, chorych, przywożonych z ośrodków pomocy społecznej. W tej sytuacji osoby uprawnione do obsługi bez kolejki i tak musiały czekać. Dodatkowo musieliśmy odbierać i rejestrować oddzielnie pakiety głosowania korespondencyjnego, dopisywać wyborców z zaświadczeniami o prawie do głosowania poza ich obwodem, dezynfekować długopisy, gdyż wielu wyborców przybywało bez długopisów, a także bez maseczek, dowodów osobistych. Niektórzy są przekonani, że urząd dzielnicy sam dopisuje wyborców do spisu po zakupie mieszkania, przez co bezskutecznie przeszukuje się spis wyborców w poszukiwaniu osób, które są uwzględnione w zupełnie innych miejscowościach. Tak tworzą się kolejki, a za to wielu wyborców obwinia członków OKW. Gdyby do pracy zgłosiło się dwa razy więcej osób, byłaby szansa na sprawne przeprowadzenie wyborów we wszystkich komisjach. Ale i tak udało się nam przeprowadzić wszystko dość sprawnie – kolejka stała nieprzerwanie od 6.30 do 21.15 i dopiero wtedy mogliśmy zamknąć głosowanie, a protokół był gotowy przed 3 w nocy. Uważam to za sukces.

Co w tej pracy jest najtrudniejsze?

Na co jeszcze warto zwrócić uwagę? – źródło: bezprawnik.pl