18 września 2012 roku firma Griffin Advisors kupiła od skarbu państwa spółkę Meble Emilia wraz z należącym do niej modernistycznym pawilonem. Tego samego dnia, o godzinie 23.40, budynek został wpisany do ewidencji zabytków. Kilka tygodni później decyzja ta została cofnięta przez Wojewódzkiego Konserwatora Zabytków. Emilia nie jest już w żaden sposób chroniona i, wobec uzyskanego przez inwestora w ubiegłym tygodniu pozwolenia na budowę, zostanie niechybnie zburzona i zastąpiona przez 196-metrowy wieżowiec.

Wiele można by pisać o perypetiach Pawilonu Emilia czy Muzeum Sztuki Nowoczesnej, jednak dziś pozostaje nam tylko zapytać – czy ochrona ważnych warszawskich obiektów architektonicznych ma już zawsze tak właśnie wyglądać? Czy naprawdę stolica europejskiego państwa nie ma innych sposobów na ochronę swojego dziedzictwa niż nocne, pośpieszne wpisywanie jego obiektów do ewidencji zabytków? Czy Warszawie brakuje bardziej uczciwych i transparentnych narzędzi ochrony kluczowych dla niej obszarów, np. miejscowych planów zagospodarowania przestrzennego? Emilia jest siedzibą MSN już od 2008 roku, czy nie można było już wtedy pomyśleć o zapewnieniu jej dalszego bytu?

Utrata Emilki będzie ogromnym ciosem dla Warszawy, dlatego, po chwili gorzkiej refleksji, chcielibyśmy zastanowić się nad alternatywnymi drogami jej zachowania. Miasto ma na swoim koncie kilka wymian gruntów, może i firmie Griffin Advisors mogłoby zaproponować jakąś działkę o podobnej wartości jak ta przy ul. Pańskiej 3? A może przesunąć Emilkę w miejsce, gdzie będzie już bezpieczna? I tutaj mamy niemałe doświadczenie, wszak swoje położenie zmieniały już kilkadziesiąt lat temu mniej filigranowe Pałac Lubomirskich i kościół Narodzenia Najświętszej Maryi Panny na Lesznie (obecnie al. Solidarności).

Zapraszamy Was do dzielenia się swoimi przemyśleniami i pomysłami, a także do dołączania do wydarzenia „Nie chcemy stracić Emilki!” – NIE dla planów zburzenia pawilonu Emilia. Pokażmy że los tego niezwykłego pawilonu nie jest nam obojętny.